Då Brodtkorb studerte, hadde ho Håkon Bleken (1929–2025) som teiknelærar. Ho hadde ikkje teikna noko særleg før og syntest teikning var skremmande, men Bleken ufarleggjorde det.

– Håkon Bleken var min viktigaste lærar. Han var tett på når vi stod med kolstiften og staffeliet. Han var veldig tydeleg på at dette skulle vi avgjere sjølve, fortel ho.

Sidan har Brodtkorb teikna mykje. Alltid med mjuk blyant på grovt skissepapir. Ho blei aldri digital og har teikna alle konsepta sine for hand.

– Det mest morosame eg har, er ei stor teikning av ein heil etasje av Stranden, seier ho.

Ho har teikna heile den berande strukturen på skissepapir, utan linjal. Det at strukturen var på plass, gjorde at dei kunne støype kjellaretasjen før den økonomiske krisa på 80-talet sette heile prosjektet på pause. Utan teikninga hadde kanskje ikkje prosjektet blitt noko av.

– Intuisjonen til handa og den undersøkjande krafta hennar, den skal du ikkje kimse av, smiler Brodtkorb lurt.

Som ein del av utdanninga hadde Brodtkorb byggjepraksis som murar.

– Vi måtte ha eit halvt års byggjepraksis, seier ho. – Det var eit krav den gongen, det er det dessverre ikkje i dag.

Brodtkorb meiner det er viktig å kjenne miljøet på ein byggjeplass. Ein må vite kva som går for seg på byggjeplassen for å kunne følgje prosessen.

– Du må ha det litt under huda, utdjupar ho. – Det er rett og slett sørgjeleg at arkitektar ikkje har byggjepraksis lenger.

Sjølv hadde Brodtkorb praksis på byggjeplassar i Oslo, Essen i Tyskland, Salzburg i Austerrike og Torino i Italia, og ho set pris på erfaringane det gav henne, sjølv om ikkje alle var like gode.

– I Torino hadde eg mitt første møte med metoo. Dei italienske byggjearbeidarane nesten kraup etter meg på stilaset, fortel ho.

Til slutt søkte ho tilflukt på kontoret til arkitekten som hadde teikna bygget.

Det feministiske engasjementet hennar begynte derimot mykje tidlegare. Brodtkorb seier at ho er fødd feminist, men at det var professoren med den nedlatande kommentaren som for alvor tende engasjementet hennar.

– Då vi starta å bråke på 70-talet, var vi veldig utolmodige, seier ho. – Kvinner blei ofte sette til å teikne små oppgåver, og det var få kvinner som dreiv kontor.

På 80-talet starta ho sitt eige arkitektkontor, og ho gjorde eit poeng av å tilsetje kvinner. På denne tida var det ikkje like gode ordningar for foreldrepermisjon som i dag.

– Alle jentene på kontoret mitt fekk barn, nokre av dei fekk opptil fleire, men mennene deira tok aldri ut permisjon, sjølv ikkje dei som var arkitekt på eit nærliggjande arkitektkontor!

Mykje har blitt betre sidan den tid, men Brodtkorb synest likevel ikkje vi er heilt i mål.

 – Det skjer jo små skritt framover, men det er motstandsbasert framdrift.

I 1991 fekk Kari Nissen Brodtkorb, som første kvinne, European Award for Steelstructures, og ho blei invitert til Danmark for å ta imot prisen. I invitasjonen stod det at ho var invitert saman med «sin kone», for dei gjekk ut frå at ho var ein mann.

– Eg drog av stad og tok på meg ein kjole med djup utringing, ler Brodtkorb.

Ho trur at det at ho er kvinne, har gjort kampane ho har stått i, vanskelegare.

– Ein rekna ikkje med at ei kvinna skulle yte motstand, seier ho. – Eg blei kjend som ein person som var litt vanskeleg å samarbeide med.

Ho fortel om ein episode under arbeidet med Stranden, der ho og byggherren var ueinige om det skulle vera utanpåhengde balkongar.

– Du kan no berre tenkje deg kor klabbete det ville blitt, fnyser Brodtkorb. – Så då sat eg aleine på gangen mens åtte-ni menn hadde møte og lurte på korleis dei skulle bli kvitt meg.

Men Brodtkorb var ikkje så lett å bli kvitt, og mursteinen som det skulle byggjast med, låg alt på bordet til meklaren som var i gang med førehandssalet.

– Då begynte det rett og slett å selje seg sjølv, fortel ho. – Når folk fekk sjå den nydelege steinen, skjønte dei at dette ville bli eit flott bygg.

Det har vore viktig for Kari Nissen Brodtkorb at bygget har ein relasjon til miljøet rundt.

– Alle bygg burde kommunisere med omgivnadene og ikkje berre setje seg på rumpa og stengje av alt.

Ho meiner dette er heilt avgjerande for å skape ein levande by. Ved hjelp av opningar i og bruer på tvers av gardsromma har ho opna opp for lys, utsikt og rørsle mellom bygga og byen.

– Enkeltbygg er mindre interessante enn miljøet dei skal bidra til, seier Brodtkorb. – Derfor har eg vore oppteken av visuelle og fysiske forbindelseslinjer.

For å få til lette og opne bygg bruker ho favorittmaterialet stål, og ho trekkjer ei kopling mellom stålkonstruksjon og dans.

– Stålet er lett og sterkt, uttrykkskrafta er enorm samanlikna med den tunge betongen, forklarer ho.

På Stranden refererer stålkonstruksjonen og teglsteinen òg til skipsverftet Akers mekaniske Verksted, som låg der fram til 1982.

– Veldig mange av prosjekta mine er transformasjonsområde der det tidlegare har vore industri. Eg liker koplinga som ligg i materiala.

Statsminister Jonas Gahr Støre har som mål å byggje 130 000 nye bustadar innan 2030.

På spørsmål om kva ho tenkjer er viktig for dagens arkitektar når dei skal teikne alle desse husa, er ikkje Brodtkorb i tvil.

– Tett og lågt er oppskrifta på ein levande by, men denne oppskrifta har dessverre vore forsømd, seier ho.

Ho er ikkje særleg begeistra for høghus, eller «kassebyggjeri», som ho kallar det.

– Om ein reknar på det, kunne ein bygd like mykje ved å byggje tett og lågt, og då ville ein hatt betre rom i mellom, med meir lys og sol.

Brodtkorb trekkjer òg fram variert materialbruk, ulike detaljar og spelet mellom lys og skugge.

– Ein må ta meir omsyn til omgivnadene enn til sitt eige meisterverk, avsluttar ho.

Opplev utstillinga «Stamina. Kari Nissen Brodtkorb og fire forgjengarar» fram til 19. oktober på Nasjonalmuseet.

Aftenposten. 22. april 1996. «Bryter med Storebrand».

Regjeringen.no. 5. februar 2025. «Statsministerens redegjørelse i Stortinget om endringer i regjeringen» https://www.regjeringen.no/no/aktuelt/statsministerens-redegjorelse-i-stortinget-om-endringer-i-regjeringen/id3086684/